Drewno świeże jak również drewno suszone, musi być przechowywane w odpowiedni sposób. Drewno może być przechowywane na dworze w stosach (sztaplach). Miejsce do składowania powinno być równe i suche, pomiędzy elementami powinno się układać przekładki umożliwiające równomierny rozkład i utrzymanie geometrii.

Stosy tarcicy układa się według:

• rodzaju lub grup rodzajowych drewna; niektóre rodzaje drewna sztapluje się razem, tworząc    grupy rodzajowe np. świerk z jodłą lub osika z topolą

• stopnia obróbki (tarcica nieobrzynana, obrzynana, elementy prze-znaczeniowe)

• grubości

• klas lub grup jakości

• przeznaczenia

• grup długości

Stosy / sztaple powinny być przygotowane w odpowiedni sposób.

Konstrukcję wsporczą stosu tworzą, ustawione na powierzchni gruntu słupki (najlepiej betonowe) oraz leżące na nich podpory zwane  l e g a r a m i.

Używa się legarów metalowych z szyn, oraz drewnianych tymczasowych.

Jeśli nie można zastosować wymienionych rodzajów legarów, zaleca się kłaść legary drewniane w postaci pryzm szerokości górnej płaszczyzny nie mniejszej niż 5 cm oraz wysokości 10 do 15 cm przy sztaplowaniu tarcicy iglastej  i 15 do 20 cm przy sztaplowaniu tarcicy liściastej.

Przy sztaplowaniu ręcznym szerokość legarowania (sztapla) wynosi na ogół 2,5 do 3 m, a długość legarowania (sztapla) 7 do – 9 m. Odstępy między legarami poprzecznymi różnicuje się zależnie od rodzaju sortymentów; 60-80cm do 1m przy sztaplowaniu desek oraz 1,5 m przy sztaplowaniu krawędziaków i belek.

Konstrukcja wsporcza stosu powinna być przed jej użytkowaniem dokładnie spoziomowana, aby zapobiec jej przesunięciu pod ciężarem stosu. P r z e k ł a d k i  umieszczane między poszczególnymi warstwami tarcicy, wykonuje się ze zdrowego drewna iglastego lub liściastego  o wymiarze 25mm o jak najmniejszej powierzchni styku. Należy je kłaść dokładnie w pionie nad przekładkami ułożonymi bezpośrednio na legarach. Układa się je prostopadle do długości tarcicy.

Końce przekładek nie powinny wystawać poza bok sztapla więcej niż 25 cm a wolne końce układanego w stosy drewna nie powinny wystawać poza legary więcej niż połowa odległości legarowania.

Odstępy między poszczególnymi sztukami tarcicy w poziomych warstwach stosów, czyli gęstość sztaplowania, podlegają zróżnicowaniu zależnie od sortymentu. Na przykład odstęp między szerokimi końcami iglastych desek nieobrzynanych o grubości do 30 mm powinien wynosić 1/3-1/2 szerokości przeciętnej deski, a dla desek o grubości 30 – 50 mm oraz bali i pryzm — 1/5-1/4 tej szerokości.

Zabezpieczanie stosów  tarcicy.

Dachowanie sztapli odgrywa nie tylko rolę zabiegu konserwacyjnego, ale wpływa także na przyspieszenie ruchu powietrza w stosie, stwarzając lepsze warunki wysychania tarcicy. Dachy powinny być szczelne i trwałe oraz mieć odpowiednie nachylenie i okap (układ dachu – pionowo w osi podkładów). Konstrukcję dachu tworzą podpory i poszycie dachowe. Podpory formuje się ze sztaplowanej tarcicy, czyli z własnego materiału. Poszycie dachu wykonuje się z płyt dachowych zbitych z tarcicy, z pojedynczych desek lub z blachy falistej.

Zabezpieczanie czół materiałów tartych zapobiega ich zbyt szybkiemu wysychaniu i powstawaniu nadmiernych pęknięć czołowych. Zabiegowi temu poddaje się szczególnie podatną na pękanie tarcicę liściastą.

Stosuje się następujące sposoby zabezpieczeń czół: listewkowanie, wysuwanie przekładek sztaplowych przed lico czół, powlekanie pastami ochronnymi.

Listewkowanie polega na przybijaniu listewek do czół desek i bali.

 W celu ochrony przed nadmiernym nasłonecznieniem wysuwa się przekładki sztaplowe o ok. 2 do 3 cm przed lico czół, przez co uzyskuje się ich ocienienie.

Trzeci sposób zabezpieczenia czół tarcicy liściastej, polegający na ich powlekaniu pastami ochronnymi, przeprowadza się przy użyciu pędzla lub, w odniesieniu do drobnych elementów o małych przekrojach, przez zanurzanie na głębokość 2 cm. Zaleca się stosować do tego celu takie produkty jak farba olejna, parafina oraz niektóre kleje ,np. wikol.